Odzyskiwanie zdolności odczuwania straty i zmarnowanych szans jest zarazem pracą nad odnajdywaniem możliwości! Ponieważ jednym z najsilniejszych źródeł inspiracji i energii jest potrzeba odtworzenia, w nowym wydaniu, tego, co zostało utracone. Dzieje się to dzięki pracy żałoby - bolesnemu uznawaniu straty i odżałowywaniu tego, co utracone. To głębokie źródło kreatywności.

Czasem trudno zacząć. Czasem się nie udaje. Niemożność odżałowania straty wiąże zasoby z tym, czego nie da się odzyskać. Osoba żyje w cieniu rzeczy świadomie utraconych, których zarazem, nieświadomie, kurczowo się trzyma. Uparty i przywarły do utraconej rzeczy umysł drętwieje. To blokuje zdolność czerpania satysfakcji z nowych obszarów, relacji i uczenia się z doświadczenia. To jest jak życie w wiecznie nieposprzątanym wnętrzu. I w lęku przed deziluzją, która nie może wydarzyć się emocjonalnie.

Kiedyś trzeba posprzątać. Praca żałoby nieuchronnie prowadzi przez doświadczenie zaprzeczenia, przytłoczenia,  poczucia winy i, można mieć nadzieję, poczucia odpowiedzialności. Surowa ocena trudnej sytuacji ustępuje miejsca refleksji i bardziej realistycznej percepcji tego co na prawdę jest i tego czego naprawdę nie ma.

‍